Moje dzieciństwo i okres nastoletni naznaczone były ciągłym chaosem emocjonalnym i stresem rodzinnym. Następstwa dorastania w takim środowisku to różnego rodzaju problemy w życiu dorosłym: zaburzenia lękowe, depresja, burzliwe związki, problemy w pracy, nieradzenie sobie ze stresem, symptomy psychosomatyczne (bóle głowy, problemy jelitowe), bezsenność, symptomy ADHD, nieumiejętność odpoczywania, pracoholizm, itd. Podsumowując; ciągle odczuwasz chaos wewnątrz siebie, który jest widoczny na zewnątrz.
Badania naukowe wskazują, że jedną z najpoważniejszych traum doznawanych przez dziecko jest ciągły stres, który zabiera poczucie bezpieczeństwa. Mózg, żeby funkcjonował prawidłowo i umiejętnie regulował emocje potrzebuje spokojnego i dostrojonego do potrzeb dziecka rodzica. Kiedy rodzic jest w chronicznym stresie, potrzeby emocjonalne dziecka pozostają niespełnione i mózg jest zmuszony wejść w fazę odłączenia się od reakcji stresowych- tryb przetrwania zostaje uruchomiony. Natomiast koszty tego automatycznego odłączenia są ogromne. W życiu dorosłym nadal funkcjonujesz jakby miało wydarzyć się coś zagrażającego Twojemu bezpieczeństwu. Mózg i układ nerwowy robią to za Ciebie-utwardzone szlaki neuronalne z okresu dzieciństwa są ciągle aktywowane—podświadomie odgrywasz chaos.
Najważniejsze jest, przede wszystkim, budowanie małymi kroczkami stopniowego poczucia bezpieczeństwa. Ogólnie mózg, który jest straumatyzowany czuje się nieswojo, kiedy jest spokojnie. Dlatego masz problem z odpoczywaniem, ciągle coś robisz, czy podświadomie szukasz dramatów. Stopniowo możesz wprowadzać momenty spokoju, zatrzymania się—obserwacji stresu w ciele. W ciągu dnia postaraj się wprowadzać minutowe przerwy—zatrzymaj się i obserwuj, co mówi Twoje ciało. Nie oceniaj i nie zmieniaj tych odczuć. Być może potrzebujesz więcej czasu w samotności. To też jest istotne, żeby wsłuchać się w swoje potrzeby. Porozmawiaj z innymi o swoich potrzebach, zamiast podświadomie kreować chaos i reagować złością w relacjach. Pozwól sobie na odczuwanie żałoby po trudnym dzieciństwie. Kiedy pojawia się smutek zaakceptuj to zaakceptuj to odczucie. Otul się opieką i czułością.
